ارزیابی ویژگی¬های مکانی کیفیت آب سواحل مازندران در فصل تابستان و شناسایی عوامل کنترل کننده آن (رویکرد چند متغیره)

عوامل مؤثر بر تغییرات مکانی کیفیت آب اکوسیستم ساحلی مازندران در تابستان 1391 انجام شد. بدین­منظور شاخصه های کیفی آب (مواد مغذی، دما، هدایت الکتریکی، شوری، اکسیژن محلول، ph، کلروفیل α و کدورت)، در امتداد 4 ترانسکت (امیرآباد، بابلسر، نوشهر و رامسر) در اعماق 5، 10، 20 و50 متر با روش­های آماری چندمتغیره ارزیابی شدند. نتایج تحلیل خوشه ای نشان داد که مکان های نمونه برداری در 5 گروه مجزا شامل: لایه 50-35 متر از ایستگاه 50 متر همه ترانسکت ها، ایستگاه 5 متر همه ترانسکت ها، ترانسکت رامسر و اکثریت لایه های سطحی و عمقی 3 ترانسکت نوشهر، بابلسر و امیرآباد قرار گرفتند. بر مبنای تحلیل ممیزی، 40/86٪ از مکان ها به درستی طبقه بندی شدند. تحلیل عاملی، 53/87٪ از کل تغییرات مکانی را نشان داد که بر اساس آن 5 مؤلفه اصلی استخراج شده شامل دما، کدورت، نیترات، سیلیس و آمونیوم، مهم ترین شاخصه های تأثیرگذار بر تغییرات مکانی کیفیت آب بودند. مطالعه حاضر بیانگر امکان کاهش تعداد مکانهای نمونه برداری به 2 ترانسکت می باشد. لایه ترموکلاین، انتقال مواد مغذی از رودخانه به ویژه ترکیبات فسفری و آمونیوم، بستر دریا، پرورش ماهی در قفس و شانه دار mnemiopsis leidyi به­عنوان از مؤثرترین عوامل بر تغییرات مکانی کیفیت آب شناخته شدند. نتایج نشان داد که روش های آماری چندمتغیره ابزار مناسبی برای شناسایی الگوی تغییرات مکانی کیفیت آب سواحل مازندران در فصل تابستان است.